Choroba Pannera zaliczana jest do chorób określanych jako jałowe martwice. Dolegliwości występujące przy jej wystąpieniu związane są ze strefami wzrostu w kościach. Występują u dzieci i zlokalizowane są w obrębie łokcia. Wiadomo, że częściej schorzenie to dotyka chłopców i zwykle rozwija się przed upływem 10 roku życia. Narażeni są na nie bardziej ci chłopcy czy też dziewczęta choć w mniejszym stopniu, którzy są bardzo aktywni fizycznie. Intensywnie uprawiają sport, szczególnie dyscypliny rzutowe takie jak baseball, tenis ziemny oraz podpory typu gimnastyka artystyczna, tudzież akrobatyka.
Choroba Pannera jest niejako odpowiednikiem choroby Perthesa, która zlokalizowana jest na poziomie bioder. W obu schorzeniach zyskuje się podobny obraz radiologiczny. Nazwę to schorzenie zawdzięcza jej autorowi Hansowi Jessenowi Pannerowi, który w 1927 i 1929 roku opisał serię przypadków dolegliwości właśnie w okolicy łokcia u dzieci. W okresie wzrostowym, tkanka kostna jest podzielona. Dzieli się ona na strefy chrzęstne tworzące blaszki kostne. Blaszki określane są jako płytki wzrostu i to one tworzą uporządkowaną strukturę, niejako rusztowanie. Poszczególne z nich, wraz z upływem czasu łączą się ze sobą i ostatecznie tworzą zręb kości. Dzięki temu szkielet zyskuje możliwość przyrostu zarówno na długość jak i na szerokość, ale ma to również swoje wady.
Strefy chrzęstne są zdecydowanie słabsze i mają znacznie większą podatność na przeciążanie, które prowadzą do różnego rodzaju mikrourazów. Te z kolei sumując się, jeszcze bardziej osłabiają strukturę. Równocześnie dochodzi do dysfunkcje względem mikrokrążenia płytek wzrostu. Do nekrozy czyli właśnie jałowej martwicy, doprowadza zdecydowanie gorsze odżywienie tkanek w tym momencie.
Jak do tej pory, dokładnie nie poznano mechanizmu przebiegu tego schorzenia ani też konkretnych czynników powodujących powstanie choroby Pannera. Objawy mogące świadczyć, że mamy do czynienia właśnie z tym schorzeniem to przede wszystkim ból zlokalizowany po stronie bocznej łokcia, ze względu na umiejscowienie tutaj główki kości ramiennej. Ból jest rozlany oraz dość silny. Podczas aktywności fizycznej zdecydowanie się nasila, natomiast ustaje po spoczynku. W okolicy główki kości ramiennej może powstawać widoczny obrzęk. Okolica, która została objęta schorzeniem jest dość wrażliwa. Ponadto może dojść do ograniczenia ruchomości, przede wszystkim w końcowym zakresie wyprostu ale i w zgięciu.
Diagnoza opiera się na wykonaniu badań klinicznych. Ponadto może zostać wykonane zdjęcie rentgenowskie, które jest potwierdzeniem diagnozy, ponieważ w obrazie dobrze widoczne są zmiany w obrębie główki kości ramiennej. W przypadku choroby Pannera, stosuje się jedynie leczenie zachowawcze. Przede wszystkim przy tym schorzeniu dolegliwością utrudniającą codziennie funkcjonowanie, a tym bardziej aktywność fizyczną jest towarzyszący silny ból. W pierwszym etapie stosuje się odciążenie kończyny, należy ponadto unikać wykonywania ruchów i czynności, które mogą nasilać dolegliwości bólowe. Stosuje się również kompresję okolicy zajętej chorobą.
Kończyna nie powinna być obciążana w podporach oraz należy unikać nadmiernej koślawości. Z czasem gdy ból ustępuje, powraca się do pełnej sprawności i można wrócić do aktywności sportowej. Całkowita przebudowa kostna następuje w ciągu 1-2 lat i po tym okresie, najczęściej w badaniu obrazowym niewidoczne są jakiekolwiek zmiany. Stosuje się zabiegi rehabilitacyjne oraz techniki manualne, które przynoszą bardzo dobre efekty.
Podczas występowania choroby Pannera, wszystkie czynności składające się na leczenie zachowawcze, mają na celu przede wszystkim zniwelować dolegliwości bólowe oraz wspomóc pacjenta, w powrocie do pełnej sprawności. Redukowana zostaje ograniczona ruchomość w łokciu, ból zmniejsza się i z czasem, mali pacjenci znów mogą powrócić do ulubionych zajęć. Bez przeszkód także można kontynuować aktywność sportową. W tym przypadku nie ma potrzeby leczenia operacyjnego, ponieważ dolegliwości bólowe i zaszłe zmiany, nie prowadzą do żadnych innych komplikacji.
Leave a reply
