Dysplazja stawu biodrowego jest wadą wrodzoną. Do tej pory nie poznano do końca jej etiologii. Dysplazja stawu biodrowego polega na niedorozwoju panewki stawowej. W populacji europejskiej ta wada spotykana jest bardzo często. Zdecydowanie częściej stwierdzona zostaje u noworodków płci żeńskiej. W obrazie klinicznym określa się znaczną niestabilność jaka występuje w okolicy stawu biodrowego. Pojawiać się mogą także objawy przeskakiwania oraz wyważania. Jeśli dysplazja jest jednostronna, widoczne jest skrócenie jednej z kończyn. Mogą pojawiać się także objawy takie jak ograniczenie odwodzenia w stawie czy też zwiększona rotacja wewnętrzna kończyny w uszkodzonym stawie. Ponadto stwierdza się zmniejszoną ruchomość kończyny. Powstaje objaw tak zwanego pompowania. U noworodków wyraźnie widoczna jest asymetria fałdów tłuszczowych w tym udowych, pachwinowych oraz pośladkowych.
Dysplazja zostaje rozpoznana przede wszystkim podczas badania ultrasonograficznego. Stosowana jest czterostopniowa skala Grafa, która uwzględnia ocenę bliższego końca kości udowej i panewki stawu biodrowego. Typ pierwszy określa staw biodrowy o prawidłowej budowie. Do typu drugiego zalicza się stawy biodrowe określone jako fizjologicznie niedojrzałe oraz stawy biodrowe dysplastyczne bez decentracji głowy kości udowej w panewce. Do typu trzeciego zalicza się stawy biodrowe dysplastyczne z decentralizacją głowy kości udowej w panewce, natomiast typ czwarty to stawy biodrowe, które uległy zwichnięciu. Istotnym jest aby jak najszybciej rozpocząć leczenie. Już w pierwszych dniach życia dziecka. Stosuje się specjalne uprzęże na przykład uprząż Pawlika lub poduszkę Frejki, które pozwalają unieruchomić kończyny i utrzymać je w pozycji płodowej, w zgięciu około 110o oraz odwiedzeniu około 50o.
W Polsce bardzo często stosuje się również tak zwaną koszulę czy też rozwórkę Koszli. Jest to specjalna szyna. Jeżeli nie stwierdza się repozycji, dalsze leczenie tego typu jest niewskazane, bowiem może łatwo dojść do dalszego uszkodzenia stawu biodrowego. W takim wypadku najczęściej stosuje się leczenie operacyjne, które polega na korekcji dysplastycznego stawu. Stosowana jest na przykład osteotomia transiliakalna miednicy sposobem Degi. Leczenie jest konieczne, bowiem w przypadku jego niepodjęcia dochodzi do wystąpienia zmian wtórnych. Skutkować to może opóźnieniem rozwoju jąder kostnienia a także zmianą kierunku wzrostu głowy kości udowej przez co dochodzi do powstania biodra koślawego. W kierunku górnym przemieszcza się głowa kości udowej, co powoduje powstanie panewki wtórnej. W późniejszym etapie dochodzi do postępujących zmian zwyrodnieniowych.
Dysplazja rozwija się już w trakcie ciąży a jej przyczyną na tak wczesnym etapie może być nieprawidłowe położenie płodu a także poród miednicowy. Do tej wady wrodzonej częściej dochodzi w przypadku pierwszej ciąży, kiedy dziecko jest nieprawidłowo ułożone, ma znaczną masę i kończyny są asymetrycznie ułożone. Także jeśli w brzuchu matki jest zbyt mało miejsca oraz podczas przebiegu ciąż mnogich. Dysplazja u dziecka, która zostaje od razu rozpoznana, a pierwszych dniach życia, daje szansę na jej całkowite wyleczenie. Jednakże diagnoza musi być postawiona niemal natychmiastowo, bowiem objawy dysplazji zanikają już po 2-3 dniach od urodzenia. Zależnie od stanu biodra oraz wieku pacjenta, może zajść potrzeba leczenie operacyjnego. Decyzja o zastosowaniu tej metody jest uzależniona od stopnia zaawansowania dysplazji stawu biodrowego oraz od tego czy dotychczas stosowane metody leczenia przyniosły oczekiwane efekty.
Skłonność do dysplazji często jest wynikiem dziedziczenia. U dzieci kilkuletnich objawami, które mogą sugerować, że doszło do wystąpienia takiej wady wrodzonej jest asymetria fałdów udowo-pośladkowych, skrócenie nogi i niewystarczające odwodzenie w stawie biodrowym. Ponadto dzieci, które uczą się chodzić, mogą utykać na jedną nogę, chodzić na palcach bądź ich chód przypomina chód kaczki, a ponadto kolano w zdrowej nodze może być też lekko ugięte.
Leave a reply
