Schorzenie określane jako kciuk narciarza, polega na uszkodzeniu więzadła łokciowego stawu śródręczno-paliczkowego kciuka. Przyczyną najczęściej jest uraz spowodowany upadkiem na nartach z podparciem ręki na kijku. Podczas upadku, gdy ręka gwałtownie uderza a jest zablokowana przez pasek z chwytaczem na rączce, wprowadzona zostaje dźwignia na poziomie kciuka, która doprowadza do uszkodzenia więzadła.
Częstość powstawania takich urazów zwiększa się ze względu na wzrost popularności dyscyplin, w którym ten obszar dłoni i głównie kciuk, narażone są na tego typu uszkodzenia. Objawy, które sugerują, że mogło dojść do takiego uszkodzenia to ból po łokciowej stronie stawu śródręczno-paliczkowego kciuka. W pierwszym etapie pojawia się także obrzęk oraz wybroczyny. Pacjent może mieć problem z utrzymaniem przedmiotów w dłoni, szczególnie dużych.
Jeśli dochodzi do przemieszczenia oderwanego więzadła, może być wyczuwalny schodek w miejscu gdzie występuje głowa kości śródręcza. Przy znacznych urazach dochodzi także do odchylenia odłokciowego kciuka podczas wykonania pełnego zgięcia. Uszkodzenia dotyczące więzadła pobocznego łokciowego kciuka można podzielić na dwa typy, całkowite oraz częściowe. Najczęściej dochodzi do zerwania części dalszej i w takim wypadku dochodzi często do przemieszczania się. rzadziej zdarza się uraz części środkowej, natomiast najrzadziej dochodzi do uszkodzenia części bliższej.
Podczas diagnozowania standardowo wykonuje się zdjęcie rentgenowskie, które pozwala wykluczyć ewentualne złamanie. Dodatkowo dla precyzyjnego zdiagnozowania występujących zmian oraz ich rozległości, można wykonać badania ultrasonograficzne a także rezonans magnetyczny. W przypadku uszkodzeń tego typu stosuje się leczenie zachowawcze oraz leczenie chirurgiczne a decyzję o tym jaki rodzaj leczenia zastosować, uzależnia się od stopnia uszkodzeń. Jeśli dochodzi do zerwania stabilnego i nie stwierdza się przemieszczania, można stosować unieruchomienie ręki na okres 4 tygodni a potem wprowadza się odpowiednie ćwiczenia.
Jeśli dochodzi do przemieszczeń, stosuje się leczenie chirurgiczne. Operację wykonuje się w przeciągu jednego dnia, w znieczuleniu miejscowym. W przypadku znacznych uszkodzeń, konieczna jest również rekonstrukcja więzadła. Rehabilitacja trwa sporo czasu i obejmuje ćwiczenia kolagenowe, czucia głębokiego oraz ćwiczenia, które mają na celu odzyskać pełną ruchomość a także poprawić siłę mięśniową. Na końcu należy zająć się wytrzymałością oraz zręcznością.
W przypadku tego schorzenia występuje ryzyko nawrotów, stąd ważne jest aby cały proces rekonwalescencji był dobrze przeprowadzony. Po operacji ręka zostaje unieruchomiona na okres 4 tygodni, po czym ruchy czynne można podejmować po okresie około 3 tygodni. W przypadku gdy zaszła konieczność zastosowania śrub, czas ten zdecydowanie wydłuża się. Wyciągnięcie drutów bowiem po operacji po ciężkich urazach następuje dopiero po 4 tygodniach. Dopiero wtedy można rozpocząć rehabilitację i stosowanie ćwiczeń usprawniających i pozwalających powrócić do codziennego funkcjonowania.
Leave a reply
