Niestabilność tylno-boczna łokcia

    Niestabilność jaka może występować w łokciu jest stanem patologicznym, spowodowanym przede wszystkim brakiem wydolności któregoś z elementów składających się na całą strukturę budowy łokcia. Łokieć sam w sobie wydaje się strukturą dość prostą pod względem budowy anatomicznej, jednak zapewnienie mu odpowiedniej ruchomości z jednoczesnym nie przemieszczaniem się struktur w nieodpowiednie miejsca podczas wykonywanego ruchu, to trudne zadanie, które ciąży na więzadłach, ścięgnach oraz strukturach towarzyszących. Wystarczy, aby już jeden element zaczął źle pracować i pojawia się patologia, która właśnie prowadzi do wystąpienia niestabilności. 

    Najczęściej spotykana patologia w obrębie łokcia, w której zaburzone funkcjonowanie wykazują stabilizatory zapobiegające przemieszczaniu się powierzchni stawowych względem siebie, to niestabilność tylno-boczna łokcia. Przyczyną jest w tym wypadku niewydolność kompleksu więzadeł bocznych. Staw w tym miejscu jest zabezpieczony przez więzadło pierścieniowate kości promieniowej, więzadło poboczne promieniowe oraz więzadło poboczne łokciowe boczne. Kompleks ten dodatkowo wspiera grupa ścięgien mięśni prostowników nadgarstka oraz ręki. Całość ma za zadanie wyhamowywać ruch rotacji zewnętrznej kości promieniowej i łokciowej względem ramienia. 

    Jeśli dochodzi do zaburzeń w tym obrębie, pojawia się podatność na zwichnięcia i zwiększone ryzyko podwichnięć kości promieniowej ku tyłowi oraz rotacji zewnętrznej kości łokciowej. Czynniki, które również mogą powodować wystąpienie tej patologii, związane są z wcześniej przebytymi zabiegami czy też operacjami. Wynika to z tego, iż operacje w obrębie łokcia bardzo często prowadzą do uszkodzeń pasm stabilizujących. Innym czynnikiem, który zwiększa ryzyko wystąpienia niestabilności w łokciu, są iniekcje podawane na przykład podczas leczenie schorzenia zwanego łokciem tenisisty. 

    Chrząstka stawowa pod wpływem sterydów łatwo niszczeje i ulega niekorzystnym zmianom. Zmiany zachodzą także w okolicy tkanek łącznych, a co za tym idzie struktury te zaczynają wykazywać niewydolność. Patologia ta może być również spowodowana, czy też jest zwiększone ryzyko jej wystąpienia w przypadku zabiegów chirurgicznych obejmujących ścięgno wspólne grupy prostowników nadgarstka. Do powstania niestabilności tylno-bocznej łokcia, może również dochodzić ze względu na czynniki wrodzone oraz połączone wraz z nimi przeciążenia. Przyczyną nie musi być żaden uraz. Wystarczy, że więzadła są zbyt elastyczne czy też stwierdza się wystąpienie łokcia szpotawego, do tego dochodzące przeciążenia i ryzyko wystąpienia niestabilności jest dość duże. 

    Podczas diagnozy poza wykonywanymi badaniami klinicznymi, nie bez znacznie pozostaje wywiad z pacjentem. Istotne znaczenie mają przebyte wcześniej urazy, a także operacje w obrębie łokcia czy też iniekcje. Od tego uzależnione jest leczenie, które musi opierać się na dokładnym poznaniu podłoża wystąpienia niestabilności. Dodatkowo wykonuje się zdjęcie rentgenowskie a także w razie potrzeby rezonans magnetyczny. W razie potrzeby wykonywana jest także artroskopia, która pozwala dokładnie oszacować do jak dużych doszło zmian. 

    Leczenie zachowawcze niestety często nie przynosi efektów. Najczęściej pada propozycja leczenie chirurgicznego. W przypadku pacjentów, którzy z jakiś powodów nie mogą być poddanie operacji stosuje się specjalną ortezę oraz co ważne, odciążenie kończyny i nieprowokowanie objawów. Zabiegiem, który przynosi najlepsze efekty jest obecnie stosowana rekonstrukcja więzadeł. Alternatywną metodą jest artroskopia, podczas której dokonuje się obkurczenia więzadeł po stronie bocznej. Po zabiegach chirurgicznych niestety możliwe są powikłania. Najczęściej występujące to ograniczenie ruchomości oraz nawracanie niestabilności, a także niecałkowite wyeliminowanie bólu. Większość pacjentów jednak zyskuje znaczną poprawę po zabiegach operacyjnych i ocenia je bardzo dobrze pod względem skuteczności. Dolegliwości najczęściej zostają zredukowane w stopniu satysfakcjonującym.