W więzadle trójgraniastym występują dwie warstwy. Powierzchowna oraz głęboka. Ta pierwsza rozpoczyna się na guzku przednim kostki przyśrodkowej. Jest to struktura mająca pojedynczy przyczep bliższy oraz wiele obwodowych. Część przednia piszczelowo-łódkowata przyczepia się do przyśrodkowej i podeszwowej powierzchni kości łódkowatej. Tutaj spełnia funkcję podpórki dla więzadła piętowo-łódkowego oraz piętowo-łódkowego podeszwowego. Dalsza część ma swój początek na guzku przednim kostki przyśrodkowej i biegnie w dół do podpórki skokowej kości piętowej. Trzecia część powierzchowna odpowiada za tworzenie więzadła piszczelowo-skokowego tylnego. Głębsza część ma swój początek w bruździe międzyguzkowej kostki przyśrodkowej oraz guzku tylnym. Ta część jest krótsza i grubsza i zostaje przyczepiona do kości skokowej, poniżej jej powierzchni stawowej. Podzielona jest również na dwie części, a w tym przednie i tylne więzadło piszczelowo-skokowe, przylegające do torebki stawowej i przyśrodkowej części więzadła skokowo-piętowego międzykostnego. 

    Niestabilność mechaniczna w tym wypadku jest rejestrowana, gdy jedno bądź oba więzadła ulegają uszkodzeniu i pozostają niewydolne. Na niestabilność biomechaniczną mogą wpływać także czynniki takie jak wrodzone patologie. Wyróżnia się trzy stadia tej patologii. W pierwszym stadium dochodzi do niewielkiego naciągnięcia bądź naderwania więzadeł. Nie występują objawy niestabilności, ewentualnie są one bardzo nikłe. Może występować niewielki ból, obrzęk oraz ograniczona ruchomość w stawie. W przypadku drugiego stopnia, włókna więzadłowe zostają częściowo zerwane. Wykazuje się niewielką niestabilność oraz dodatni objaw szuflady przedniej. 

    Dolegliwości bólowe są już znaczne, podobnie jak występujący obrzęk oraz ograniczenie ruchów. w trzecim stopniu dochodzi do całkowitego zerwania włókien więzadłowych. Bardzo wyraźne są objawy szuflady przedniej oraz podwichnięcie kości skokowej w widełkach piszczelowo-strzałkowych. Obrzęk jest już znaczny, podobnie jak uciążliwe dolegliwości bólowe. 

    Do zdiagnozowania tego schorzenia konieczne jest wykonanie testów wydolności więzadeł. W przypadku urazów różnego rodzaju, bardzo istotna jest ocena stanu więzadła trójgraniastego i dolnego więzozrostu piszczelowo-strzałkowego. Pomocne bywa także badanie ultrasonograficzne, ponadto tomografia komputerowa, magnetyczny rezonans jądrowy oraz inne typy badań. Najlepsza ocena w jakim stopniu doszło do urazu, przeprowadzana jest zaraz po wystąpieniu uraz, kiedy to nie doszło jeszcze do obrzęku i zaczerwienia. Przy starych i przewlekłych uszkodzeniach prowadzących do niestabilności, koniecznym okazuje się być zastosowanie innych badań pomocniczych. 

  Zerwanie ścięgna Achillesa

    W zależności od stopnia uszkodzenia może być wystarczająca jest rehabilitacja. Leczenie operacyjne stosuje się tylko w wypadku gdy leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych efektów, a dolegliwości nie ustępują czy nawet nasilają się. Na szczęście rehabilitacja najczęściej jest wystarczająca dla pacjentów. 

Leave a reply