Zespół bolesnego braku inaczej znany pod nazwą choroby Duplaya. Jest to rodzaj zmiany zwyrodnieniowej barku, która dotyka przeważnie osoby starsze. Uszkodzenie tkanki miękkiej w obrębie zmian zwyrodnieniowych stawu barkowego, coraz częściej pojawia się też u kobiet między 45 a 55 rokiem życia. Choroba Duplaya może być powikłaniem związanym z przebytą wcześniej chorobą neurologiczną bądź ortopedyczną.
Przyczyną jest uszkodzenie całego ścięgna lub też fragmentu ścięgna łączącego łopatkę z kością ramieniową, co w znaczącym stopniu utrudnia poruszanie kończyną. Źródło bólu barku w przypadku wystąpienia zespołu bolesnego barku, jest najczęściej uszkodzenie czterech małych mięśni: podgrzebieniowego, nadgrzebieniowego, podłopatkowego oraz obłego mniejszego. Razem, te cztery mięśnie tworzą tak zwany stożek rotatorów. Otaczają one głowę kości ramiennej i są zrośnięte z torebką stawową. Mimo wyodrębnienia przyczyny jaką są przebyte choroby na różnym tle, najczęściej schorzenie to dotyka osoby, które wykazują zmiany zwyrodnieniowe tkanki ścięgnistej.
Ból barku może się nasilać w postaci ostrego bólu rzutowego, który najczęściej towarzyszy zwichnięciom stawu barkowego, załamaniu łopatki lub obojczyków, uszkodzeniu pochewek maziowych a także w momencie wykonywania bardzo gwałtownych, niespodziewanych ruchów. Objawy sugerujące, iż możemy mieć do czynienia z zespołem bolesnego barku, to odczuwane znaczne dolegliwości bólowe w jego obrębie, które mają charakter kłujący a także nadmierne napięcie mięśniowe w obrębie obręczy barkowej. U zdecydowanej większości osób, które zmagają się z tym schorzeniem, pojawia się także obrzęk stawu barkowego, problemy podczas poruszania kończyną a nawet problemy z zasypianiem.
Większość pacjentów nieświadomie pogłębia ten stan patologiczny, ograniczając wykonywanie ruchów ze względu na dokuczliwy ból. To niestety nie działa na korzyść, bowiem dochodzi do jeszcze większego unieruchomienia, sztywności i może prowadzić nawet do zaniku mięśni w tym obrębie. Ból może również promieniować do łopatki i karku. Dla rozpoznania konieczne jest badanie fizykalne oraz zaleca się wykonanie zdjęcia rentgenowskiego barku lub szyjnego odcinka kręgosłupa. Jeżeli przyczyną wystąpienia schorzenia jest stan zapalny, stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz dostępne metody fizykoterapii.
Najskuteczniejsza w tym przypadku okazuje się być jonoforeza, krioterapia oraz terapia laserem. Jeżeli zmiany zwyrodnieniowe są już na zdecydowanie większym poziomie, leki steroidowe podaje się bezpośrednio w bolące miejsce. Niekiedy zdarza się, że zespół bolesnego barku przekształca się w zespół ciasnoty podbarkowej. Wtedy niestety konieczny jest już zabieg operacyjny. Leczenie chirurgiczne przeprowadza się także u pacjentów, którzy wykazują zmiany w obrębie ścięgien oraz na powierzchni stawów. Zabieg przeprowadza się najczęściej z wykorzystaniem metody atroskopowej w celu rekonstrukcji uszkodzonych ścięgien. Jeśli uszkodzenie występuj a w obrębie mięśnia dwugłowego, najczęściej przecina się go, skraca i mocuje do kości w innym miejscu. Bark w tym wypadku nie może zostać unieruchomiony. Aby leczenie przyniosło spodziewane efekty, konieczne jest jak najszybsze wdrożenie fizykoterapii oraz rehabilitacji pod okiem specjalisty.
Najważniejsze jest ustalenie pierwotne przyczyny, która doprowadziła do powstania tego bolesnego schorzenia. Tylko w przypadku prawidłowej oceny wykonując badanie fizykalne oraz niezbędne, szczegółowe badania dodatkowe, można wprowadzić odpowiednie leczenie. A odpowiednio dobrana metoda leczenia, to podstawa do sukcesu jakim jest powrót do pełnej sprawności i możliwość sprawnego poruszania kończyną bez odczuwania dolegliwości bólowych. Rehabilitacja wymaga czasu, szczególnie jeśli zaszła konieczność leczenie chirurgicznego. Długość jej trwania jest uzależniona przede wszystkim od tego jak bardzo było uszkodzone ścięgno oraz od indywidualnych predyspozycji pacjenta.
Leave a reply
