Zespół cieśni podbarkowej

  Do powstania zespołu cieśni podbarkowej przyczynia się w dużym stopniu występowanie wielu mikrourazów, które doprowadzają do przeciążenie mięśnia nadgrzbietowego. Czynnikami przyczyniającymi się do wystąpienia tego zespołu mogą być zaburzenia równowagi pomiędzy działaniem mięśnia naramiennego a stożka rotatorów. W efekcie dochodzi do destabilizacji głowy kości ramiennej w stosunku do panewki stawowej, co skutkuje uciskiem na stożek rotatorów. 

    Schorzenie to dzieli się ze względu na pochodzenie pierwotne oraz wtórne. Przyczyną powstawania pierwotnego zespołu cieśni podbarkowej jest mechaniczny konflikt mankietu rotatorów wraz z dolną powierzchnią sklepienia kruczo-barkowego. Z kolei wtórny zespół cieśni podbarkowej również wykazuje charakter mechaniczny lecz występuje ze względu na niestabilność stawu ramiennego i łopatki. Koniecznym jest odróżnienie czy mamy do czynienia z postacią pierwotną czy wtórną. Pacjenci cierpiący na to schorzenie skarżą się na ból barku, osłabienie mięśni, a także mogą występować parastezje w górnym odcinku ramienia. 

    Niestabilność stawu ramiennego może także wynikać z nieprawidłowych ruchów jakie wykonuje łopatka. Jeśli ruch jest wykonany w niewłaściwym momencie, pojawia się konflikt między stożkiem rotatorów a sklepieniem kruczo-barkowym. Wyróżnia się trzy stadia zespołu cieśni podbarkowej, z których każde charakteryzuje się wystąpieniem pewnych dolegliwości. Pierwsze to stadium zapalenia i obrzęku kaletki podbarkowej, co objawia się znacznym bólem w obrębie obręczy barkowej podczas wysiłku fizycznego. Drugie stadium stanowią początkowe zmiany typu zwyrodnieniowego w obrębie stożka rotatorów. Dolegliwości bólowe również ujawniają się w momencie podejmowania wysiłku fizycznego. Trzecie stadium to uszkodzenie stożka rotatorów w postaci ich przerwania częściowego bądź całkowitego. 

    Dolegliwości bólowe na tym etapie pojawiają się bardzo często i zdecydowanie nasilają się w nocy podczas spoczynku. Ewentualnie mówi się również o występowaniu czwartego stadium, które również charakteryzuje się dość znacznymi dolegliwościami bólowymi. Jest to artroza stawu i na etapie tego stadium, głowa kości ramiennej jest już znacznie zniszczona. Czynniki mogące się przyczynić to wystąpienia zespołu cieśni podbarkowej to między innymi kolizja ścięgna mięśni rotatorów z wiązadłem kruczo-barkowym oraz przednią krawędzią wyrostka barkowego. Ponadto zapalenie kaletki podbarkowo-ponadramiennej czy też miejscowe zapalenie stawowej błony maziowej. Czynnikiem sprzyjającym jest także całkowite bądź częściowe rozdarcie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Istotą skutecznego leczenia jest wykrycie przyczyny i rozróżnienie czy patologiczną relację pomiędzy łukiem kruczo-barkowym a stożkiem rotatorów spowodowała pierwotny czy wtórny zespół cieśni podbarkowej. 

    Leczenie farmakologiczne opiera się na niesteroidowych lekach przeciwzapalnych oraz stosuje się blokady kortykosteroidowe. Fizjoterapia obejmuje zabiegi, które mają na celu uśmierzać ból i działać przeciwzapalnie. Dobre działanie fizjoterapeutyczne osiąga się przy zastosowaniu zabiegów z wykorzystaniem ultradźwięków , jonoforezy, krioterapii i TENS. W okresie kiedy dolegliwości bólowe są najsilniejsze zalecany jest wypoczynek, natomiast wraz z ich ustępowaniem stosuje się mobilizację stawu ramiennego a także działa się w celu wzmocnienia mięśni rotatorów oraz stabilizacji mięśni łopatek. Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi efektów, stosuje się leczenie operacyjne. Wykonuje się zabiegi chirurgiczne otwarte oraz artroskopię. Najczęściej i najchętniej stosowanym zabiegiem jest artroplastyka. 

    Generalnie leczenie uzależnione jest od natężenia dolegliwości bólowych a także potrzeb pacjenta, jeśli potrzebuje on na przykład szybko wrócić do pracy bądź w przypadku sportowców do wykonywanych zajęć a także od możliwość zabiegów rehabilitacyjnych. Wyniki jakie uzyskuje się przy zastosowaniu artroplastyki zależą od jakości stożka rotatorów, stanu chrząstki stawowej i kośćca oraz rodzaju zastosowanych implantów.