Choroba Koniga to choroba z grupy jałowych martwic kości. Inaczej nazywana oddzielającą martwicą kostno-chrzęstną. W wyniku jej wystąpienia pojawiają się różnego rodzaju objawy, których przyczyną są zmiany patologiczne dotyczące chrząstek stawowych oraz zlokalizowane w warstwie podchrzęstnej kości. Przede wszystkim dotyka kłykci kości udowej w stawie łokciowym i skokowym.
Objawy w wypadku tej choroby to przede wszystkim ból, zaniki mięśniowe oraz osłabienia kończyny. Do jej wykrycia stosuje się metodę ultrasonografii. Jałowe martwice są to grupą chorób kości, które prowadzą do ich martwicy. Wyróżnia się aż 40 rodzajów różnych martwic.
Przyczyny powstawania tej choroby nie zostały dokładnie poznane, natomiast przypuszcza się, iż mogą mieć związek z układem krwionośnym i zaburzeniami występującymi w jego obrębie. Mówi się, że postęp martwicy spowodowany jest zaburzonym krążeniem krwi w tkance kostnej. Pierwsze zmiany jakie pojawiają się w obrębie kości wcale nie są związane z postępującym procesem chorobotwórczym.
Na nieprawidłowy obieg krwi wpływ może mieć wiele czynników. Jednym z nich są różnego rodzaju urazy, począwszy od tych teoretycznie najmniej szkodliwych, poprzez zwichnięcia a nawet złamania, w wyniku których naczynia krwionośne zostają uszkodzone. Odpowiadają one za odżywienie kości, stąd w tym momencie dochodzi do zmian w obrębie tkanki kostnej, która nie otrzymuje w odpowiedniej ilości substancji odżywczych i zostaje niedotleniona.
Jeśli proces ten zostanie przerwany, to tkanka kostna obumiera. Inną przyczyną może być miażdżyca bądź anemia sierpowata. Oba schorzenia prowadzą do zatkania światła naczyń krwionośnych, a więc również zaburzenia przepływu krwi. Do zaburzeń mogą prowadzić inne choroby jak na przykład choroba Perthesa czy Gaucher’a a także przyjmowanie niektórych leków. Bardzo często martwice diagnozowane są u osób, które przez długi czas przyjmowały kortykosteroidy, spożywały alkohol, czy też u których stwierdzono reumatoidalne zapalenie stawów lub toczeń. Schorzenie najczęściej diagnozowane jest u dzieci na etapie dojrzewania, kiedy kości rosną. Zmiany pojawiają się najczęściej w obrębie kości piszczelowych lub udowych, generalnie dotyczą kości długich.
Na chorobę tę jednak może zapaść każdy, w każdym wieku. Zmiany również mogą pojawiać się w obrębie śródstopia, miednicy a także kręgosłupa. Pierwszym objawem mogącym wskazywać na występowanie tej choroby jest ból w obrębie chorobowo zmienionego miejsca, problemy z poruszaniem się oraz nawet znaczne ograniczenie ruchomości w obrębie kości dotkniętych jałową martwicą. Ból może promieniować od innych części ciała a także wywoływać uciążliwych i dokuczliwy ucisk. W celu zdiagnozowania konieczne jest przeprowadzenie badań obrazowych. W procesie leczenia przede wszystkim odciąża się kończynę, która dotknięta została procesem chorobowym. Dzięki temu możliwa jest odbudowa fragmentu kości. Stosowane są środki farmakologiczne takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne, które nie tylko mają na celu zmniejszyć występujący ból ale i zapobiegają znacznemu postępowi procesu zapalnego. Niekiedy stosuje się leki takie jak w przypadku leczenia osteoporozy, które mają na celu zapobiec obumieraniu tkanki kostnej.
Leczenie przynosi bardzo dobre efekty, tylko w wypadku jeśli schorzenie zostanie wcześnie rozpoznane i nie jest w stanie zaawansowanym. Czas trwania terapii jest uzależniony przede wszystkim od wieku pacjenta oraz od tego czy choroba dotknęła jedynie kości czy także stawu. Jeśli staw nie został objęty procesem chorobotwórczym, wysoce prawdopodobne jest całkowite odbudowanie fragmentu kości. W innych przypadkach może być to niemożliwe. Diagnoza ma tu istotne znaczenie. Jak najwcześniejsze wdrożenie leczenia, skutecznej terapii i późniejszych rehabilitacji, daje duże szanse, że pacjent odzyska pełną sprawność, a przede wszystkim pozbędzie się uporczywych dolegliwości bólowych. Liczy się tu obok badań ultrasonograficznych, szczegółowy wywiad z pacjentem. Koniecznym jest precyzyjnie określenie miejsca, które zostało dotknięte procesem chorobowym.
Leave a reply
