Łokieć tenisisty objawia się nieprzyjemnymi dolegliwościami bólowymi, które wynikają ze zmian patologicznych występujących w obrębie przyczepu ścięgien mięśni prostowników nadgarstka do kości nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Patologia ta prowadzi do obniżenia funkcji kończyny, która została dotknięta tymi zmianami. 

     Do 1999 roku schorzenie to było traktowane nawet nie jako schorzenie, a jako problem dotyczący zapalenia ścięgien. Stosowano leki przeciwzapalne oraz zabiegi fizykoterapeutyczne, które miały na celu zmniejszać stan zapalny. 1999 rok był jednak rokiem przełomowym, kiedy to mikroskopowe badania histologiczne doktora Nirschla wykazały, że przyczyną są zmiany o charakterze degeneracyjnym, a konkretnie uszkodzenia struktury włókien kolagenowych tworzących ścięgna a także nieprawidłowe ukrwienie okolicy przyczepu co z kolei mogło być spowodowane mikrourazami i przeciążeniami. Stan ten nazwano tendinopatią i choć w ścięgnie nie znaleziono włókien nerwowych, to jednak wykazano, że za dolegliwości bólowe mogą być odpowiedzialne występujące substancję białkowe na przykład substancja P. 

    Dolegliwość ta dotyka najczęściej ludzi w przedziale wiekowym 30-65 lat a szczególnie grupę wiekową 45-54 lat życia. Zaobserwowano zwiększone ryzyko wystąpienia łokcia tenisisty u palaczy tytoniu, natomiast nie wykazano żadnego powiązania między występowaniem łokcia tenisisty u tenisistów. Grupami, które częściej dotyka ta patologia są osoby pracujące przy komputerze ze względu na specyficzny układ rąk podczas pisania a także ludzie, którzy wykonują ruchy nadgarstka typu wkręcanie z silnym zaciskiem ręki. W 90% przypadków, obserwuje się spontaniczne wyzdrowienie w przeciągu 1-2 lat od zdiagnozowania wystąpienia łokcia tenisisty. Przyczyną jest najczęściej przeciążenie mięśni z powtarzającymi się mikrourazami a w konsekwencji zapalenia w obrębie ich przyczepu do kości – nadkłykcia bocznego kości ramiennej.

     Objawem świadczącym tym, że może występować właśnie ta patologia jest ból pojawiający się w okolicy zewnętrznej łokcia, który promieniuje. Podczas silnego zaciśnięcia dłoni lub zgięcia nadgarstka grzbietowo z oporem, ból nasila się. Diagnozę stawia się w wyniku przeprowadzonego badania obrazowego, badania USG. Czasami wykonuje się także zdjęcie rentgenowskie, rezonans magnetyczny bądź elektromiografię. Leczenie trwa od 6 do 12 tygodni. To, jak długo będzie trwało leczenie, aby można było w ogóle mówić o wyleczeniu, uzależnione jest od stopnia dolegliwości bólowych, charakteru jaki wykazują zmiany w ścięgnie i w jego przyczepie a także od tego jakie były wcześniej stosowane terapie. 

  Neuropatia nerwu międzykostnego tylnego łokcia

    Głównym celem rehabilitacji, jest przede wszystkim zmniejszenie dolegliwości bólowych, uprawienie funkcji chorej kończyny oraz zwiększenie siły mięśni. Nie wolno całkowicie unieruchamiać kończyny, bowiem zdecydowanie spowalnia to proces rehabilitacji a także może zakończyć się nawet zanikiem mięśni w najgorszych przypadkach. W pierwszej kolejność po pojawieniu się urazu można stosować okłady z lodu i leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. Jednak na dłuższą metę nie eliminują one przyczyny a stosowanie zastrzyków sterydowych może niestety znacząco pogłębić degenerację już uszkodzonych ścięgien. Podobnie niewielkie efekty przynosi stosowanie metod fizykoterapeutycznych jak jonoforeza, laser czy też ultradźwięki. 

    Przyczep można odciążyć stosując opaski uciskowe, lecz ich nieprawidłowe dobranie również może skutkować pogorszeniem stanu. Nowoczesne metody, o których zdecydowanie można powiedzieć, że są skuteczne wyróżnia się na przykład ultradźwięki lub terapię falą uderzeniową. Ponadto iniekcje z płytko-pochodnych czynników wzrostowych oraz metodą Topaz, która jest bardzo mało inwazyjna a polega na zastosowaniu elektrody generującej energię fali radiowej. Z ich użyciem stymuluje się proces regeneracji uszkodzonego ścięgna. Bardzo niewielki procent przypadków łokcia tenisisty wymaga interwencji chirurgicznej. Ostateczne efekty leczenia jakie się uzyskuje uzależnione są od wybranej metody, dokładnego oznaczenia miejsca wykonania zabiegu oraz rehabilitacji pozabiegowej. 

Leave a reply