Zapalenie kaletki łokciowej

    Kaletka łokciowa spełnia ważne funkcje dla okolicznych tkanek łokcia, poprawiając ich ślizg i zmniejszając tarcie. Znajduje się z tyłu łokcia i jej struktury są na tyle cienkie, że bez badania trudno ją wykryć. Z drugiej strony jej powierzchowne położenie sprawia, że staje się miejscem podatnym na urazy. Gdyby spojrzeć na jej budowę wewnętrzną, to mamy do czynienia z przestrzenią wypełnioną błoną maziową, która produkuje płyn do wnętrza właśnie tej powierzchni. 

    Jeśli dochodzi do stanów zapalnych i uszkodzeń, powstaje obrzęk w wyniku zwiększonej produkcji płynu, w związku z czym kaletka staje się tworem łatwym do rozpoznania. Na podrażnienia tej części, częściej skarżą się mężczyźni. Podłoże może być bakteryjne bądź niebakteryjne, przy czym to pierwsze te ostatnie są najczęstszą przyczyną zapaleń kaletki łokciowej. Jest to schorzenie występujące dość powszechnie. Do rozwinięcia się stanu zapalnego kaletki łokciowej przyczyniają się urazy w obrębie łokcia a także sporty kontaktowe, w których ta część jest narażona na uderzenia bądź ciosy. 

    Ponadto mikrouraz powstające na przykład w pozycji podparcia łokcia podczas pisania a także inne przyczyny określane jako układowe. Główny objaw świadczący o tym, że mogło dojść do stanu zapalnego tej struktury to przede wszystkim obrzęk zlokalizowany dokładnie z tyłu łokcia i przypominający kształtem kurze jajo. 

    Zapalenie może przebiegać z dolegliwościami bólowymi, ale może i być bezbolesne. Podczas badania może być wyczuwalna tkliwość. Istotne jest aby podczas wywiadu z pacjentem określić jakie były przyczyny czy też okoliczności ewentualnego urazu, który mógł spowodować zapalenie kaletki łokciowej. Bardzo ważne jest rozpoznanie opierające się na ocenie czy doszło do zapalenia na podłożu bakteryjnym czy innym. Jeśli przyczyną jest zapalenie bakteryjne, może to być związane z przebytym urazem i pojawiającymi się wrotami infekcji, co również wiążę się z zastosowaniem antybiotyku. W przypadku zapalenia niebakteryjnego stosuje się leki przeciwzapalne. Dla pewności czasem pobiera się płyn, który wydostał się do błony maziowej, ponieważ przedwczesne podanie leków sterydowych, może nie wpłynąć korzystnie na stan pacjenta. 

    Jeśli doszło do zakażenia również mogą powstawać zmiany skórne a pacjent może odczuwać pogorszenie ogólnego stanu, w tym gorączkę oraz dreszcze. W zapaleniu kaletki łokciowej, ruchomość łokcia nie zostaje ograniczona. Jedyne ograniczenie może się pojawiać przy pod koniec zgięcie i tu również może występować objaw niewielkich dolegliwości bólowych, co związane jest z powstałym obrzękiem wokół kaletki. 

    Poza tym bólu się nie odczuwa zarówno podczas ruchów biernych jak i czynnych. Jeśli dolegliwości bólowe towarzyszą cały czas, przeprowadzane są dalsze badania, ponieważ może to sugerować zmiany w obrębie stawu czy też inne uszkodzenia takie jak stłuczenia a nawet złamania. Jeśli przyczyną stanu zapalnego są mikrouraz spowodowane na przykład częstym podpieraniem się na łokciach, to obrzęk nie jest tak duży, a ból może pojawiać się ale nie jest stały. Odczuwany raczej jako silny i piekący podczas wykonywania podporu na łokciach. 

    Przy przeciążeniach mogą być również widoczne niewielkie zgrubienia w tkance podskórnej zaraz z tyłu łokcia. Zapalenie kaletki łokciowej często występuje w przebiegu chorób reumatoidalnych, więc ważnym czynnikiem w trakcie diagnozy jest dokładny wywiad. Ponadto wykonuje się badania krwi, badanie ultrasonograficzne oraz zdjęcie rentgenowskie w celu wykluczenia złamania. Może być również wykonany rezonans magnetyczny w razie wątpliwości co do powstałego stanu zapalnego. Leczenie opiera się na punkcji i stosowaniu odpowiednich antybiotyków jeśli podłożem jest infekcja bakteryjna. 

    W innych przypadkach w leczeniu zachowawczym rolę odgrywają także różnego rodzaju metody rehabilitacyjne. W zapaleniu aseptycznym ponadto stosowanie są zabiegi fizykoterapeutyczne, chłodzenie, odciążenie kończyny oraz opaskę uciskową po wykonaniu punkcji. Iniekcje sterydowe mogą być stosowane w przypadku znacznych dolegliwości bólowych. Ostatecznością jest leczenie chirurgiczne stosowane tylko w wypadku gdy żadne inne formy leczenia nie przyniosły oczekiwanych efektów.