Po wewnętrznej stronie uda znajduje się grupa mięśniowa określana jako przywodziciele. Spełniają one kilka funkcji. Zapewniają one możliwość wykonywania niezbędnych ruchów, stabilizują miednicę i zabezpieczają staw biodrowy, który narażony jest na przeciążenia. Czynnikami, które sprzyjają uszkodzeniu przywodzicieli uda jest wiele dyscyplin sportowych. Dolegliwości jakie mogą występować w wyniku powstałych uszkodzeń, mogą mieć charakter ostry, jeśli trwają nie dłużej niż trzy miesiące oraz charakter przewlekły. Od rodzaju uszkodzenia uzależnione jest leczenie.
Uszkodzenia przywodzicieli dzieli się także na mikrourazowe oraz makrourazowe w zależności od czynnika, który je spowodował. Jeśli dochodzi do gwałtownego, dużego urazu uszkodzeniu ulegają ścięgna przywodzicieli. W tym wypadku uszkodzenie ma charakter ostry. Zlokalizowane może być bezpośrednio przy przyczepie do kości łonowej oraz w miejscu przejścia ścięgna w brzusiec. Wyróżnia się uszkodzenie wewnętrzne ścięgna, częściowe jeżeli zostaje zachowana jego ciągłość oraz całkowite zerwanie. Pierwszym objawem jest oczywiście pojawiający się ból. Umiejscowiony w okolicy pachwiny. Jeżeli doszło do znacznych uszkodzeń, ból może być także odczuwany w przypadku obciążania nogi.
W wypadku gdy dochodzi do częściowego zerwania ścięgna można wyczuć w tym miejscu przewężenie na jego przebiegu lub całkowicie pustą przestrzeń, jeśli dochodzi do całkowitego zerwania ścięgna. Często pojawia się krwiak i obrzęk, które narastają już w ciągu pierwszych dwóch dób od momentu wystąpienia uszkodzenia. W przypadku częściowego zerwania ścięgna lub całkowitego dochodzi do osłabienia siły mięśniowej. Również w wypadku kiedy ścięgno nie uległo zerwaniu, dolegliwości bólowe mogą być na tyle silne, że dochodzi do problemów ze strony układu mięśniowego przez co zahamowana zostaje aktywność mięśniowa, niekiedy w stopniu znacznym.
W stanach ostrych zalecany jest przede wszystkim odpoczynek i nie obciążanie chorej kończyny. Stosować można także chłodzenie oraz bandażowanie celem nie tylko ograniczenia dolegliwości bólowych ale i zmniejszenia obrzęku. Należy unikać chodzenia, ewentualnie w granicach, które nie powodują dolegliwości bólowych. Pomocny może być również drenaż grawitacyjny. Lekarz może zalecić ponadto leki przeciwzapalne, które sprzyjają procesowi gojenia.
Do aktywności fizycznej, choć stopniowo powraca się jeśli zmniejsza się obrzęk i ból ustępuje. Stosuje się wtedy ćwiczenia kolagenowe, która pomogą wzmocnić bliznę. Trening siłowy można rozpocząć po około 4 do 8 tygodni, w zależności od indywidualnych preferencji oraz tolerancji na ból czy też odczuwanie jakiegokolwiek dyskomfortu. W momencie gdy w pełni pacjent odzyskuje siłę mięśniową, należy wprowadzić ćwiczenia rozciągające. Na tym etapie, niezwykle istotne jest podejmowanie działań, które pozwolą uniknąć nawrotów dolegliwości. Uszkodzenia przewlekłe związane są ściśle z uszkodzenia fazy ostrej i wynikają najczęściej z zaniedbania.
Zarówno nieprawidłowe leczenie jak i powtarzające się mikrouraz prowadzą do wystąpienia dolegliwości o charakterze przewlekłym. Ścięgno może przerastać i uwrażliwiać się na ból. Dochodzi od problemów i dolegliwości bólowych podczas aktywności fizycznej. Z czasem kontynuowanie takowej staje się w ogóle niemożliwe. Przywodziciele, które pracują nieprawidłowo a do tego uszkodzone ścięgna, mogą skutkować nawet rozwinięciem się stanu zapalnego spojenia łonowego.
W przypadku uszkodzeń o charakterze chronicznym, leczenie może trwać nawet 3 miesiące. Wprowadza się przede wszystkim ćwiczenia kolagenowe, rozciągające i ekscentryczne. Istotnym jest, aby precyzyjnie rozpoznać to schorzenie i zastosować odpowiednią rehabilitację, bowiem uszkodzenie przywodzicieli również bywa mylone. W celu zdiagnozowania wykonuje się badanie typu USG lub rezonans magnetyczny. Odpowiednia rehabilitacja jest konieczna aby przywrócić całkowitą sprawność pacjentowi i aby zapobiegać nawrotom. Pod uwagę muszą również zostać wzięte zaburzone wzorce ruchowe.
Leave a reply
