Więzadło piszczelowe MCL jest więzadłem stawu kolanowego najbardziej narażonym na różnego rodzaju uszkodzenia. Szczególnie często z tą przypadłością zmagają się narciarze oraz osoby grające w piłkę nożną, ze względu na siły koślawiące oddziaływające na kolano dość silnie. Więzadło piszczelowe MCL na szczęście wykazuje dużą zdolność regeneracji i leczenie operacyjne jest tu rzadko stosowane.
Najczęściej wymagane jest jedynie leczenie zachowawcze – rehabilitacja, które przynosi bardzo dobre efekty i pozwala powrócić do pełnej sprawności i aktywności sportowej. Wymaga to kilkumiesięcznej terapii, szczególnie w wypadku uszkodzenia izolowanego więzadła piszczelowego MCL. Podczas powstającego uraz dochodzi bardzo często do uszkodzenia kilku struktur. Więzadło piszczelowe MCL leży bowiem w bliskim sąsiedztwie torebki stawowej, mięśni, ścięgien i łąkotki przyśrodkowej. Nietrudno w wyniku urazu, aby uszkodzeniu uległo kilka struktur jednocześnie.
Uszkodzenia najczęściej pojawiają się w momencie gdy staw kolanowy znajduje się w pozycji zgięcia. Również gdy wykonuje ruch rotacyjny zewnętrzny oraz ruch koślawości. Najczęściej do uraz dochodzi w wyniku działania sił zewnętrznych, chociaż na przykład w narciarstwie może dojść do uszkodzenia więzadła piszczelowego MCL mimo braku działania jakiegokolwiek czynnika zewnętrznego. W ciągu około doby od wystąpienia urazu może dojść do wysięku. Jeśli takowy pojawia się już w ciągu pierwszych dwóch godzin to oznacza to, że doszło do krwawienia w kierunku stawu.
W przypadku częściowego zerwania więzadła dolegliwości bólowe mogą utrudniać normalne poruszania się i bywają silnie odczuwane. Jeśli więzadło zostało całkowicie zerwane pacjenci zwykle odczuwają jedynie niewielki ból i nie mają problemów z poruszaniem się. Występujące uszkodzenia można podzielić na trzy stopnie. Pierwszy stopień obejmuje przerwanie niewielkiej ilości włókien. Towarzyszy temu miejscowa tkliwość w obrębie stawu a ponadto po stronie przyśrodkowej staw może ulec otwarciu na powierzchni około 5mm.
Drugi stopień uszkodzenia to otwarcie, które sięga już nawet 10 mm i w tym wypadku dolegliwości bólowe są znacznie większe. Trzecie, ostatnie stadium to otwarcie znaczne wynoszące powyżej 10 mm co oznacza, że doszło do całkowitego zerwania więzadła. W celu zdiagnozowania wykonuje się badanie ultrasonograficzne. Szczególnym wskazaniem do jego wykonanie, jeśli doszło do uraz kolana określanego jako ostry, są czynniki takie jak wiek powyżej 55 roku życia, tkliwość głowy strzałki oraz izolowana tkliwość rzepki.
Również jeśli dochodzi do niemożliwości bezbolesnego obciążenia kończyny oraz jeśli pacjent nie jest w stanie zgiąć kończyny w stawie kolanowym w zakresie 90o. wykonanie badania ultrasonograficznego pozwala wykluczyć inne patologie, które mogłyby powodować ból i podobne objawy. Coraz częściej wykonuje się dodatkowo rezonans magnetyczny, który pozwala dokładnie zlokalizować uszkodzenie oraz jego rozległość, dzięki czemu lepiej dopasowany zostaje proces leczenia oraz jego metody.
W przypadku uszkodzenia stopnia pierwszego i drugiego, wystarczającym jest leczenie zachowawcze. Stopniowo unieruchamia się kończynę a następnie wprowadza się ponowne jej ruchomość wraz z odpowiednimi ćwiczeniami. Tkanka powstała w procesie gojenia jest zdecydowanie grubsza i zmieniają się jej właściwości biomechaniczne. Jednakże leczenie zachowawcze w tym wypadku pozwala powrócić do pełnej aktywności fizycznej.
W przypadku uszkodzeń trzeciego stopnia konieczne jest leczenie chirurgiczne. Stosuje się także leczenie zachowawcze, ale wykazuje się nikłą jego skuteczność. Poza tym łatwo dochodzi do niestabilności w obrębie stawu i znacznie większych uszkodzeń oraz trwałych zmian, stąd leczenie operacyjne daje najlepsze efekty. Rehabilitacja w tym przypadku trwa odpowiednio dłużej i również wymaga zastosowania odpowiednich ćwiczeń, ale jeśli pacjent zaangażuje się aktywnie w ćwiczenia, proces gojenia będzie dobrze postępował i powrót do pełnej aktywności fizycznej też jest możliwy.
Leave a reply
