W stawie kolanowym występuje więzadło poboczne strzałkowe, które przyczepione jest do nadkłykcia bocznego kości udowej. Biegnie ku dołowi, a na końcu jest przyczepione do powierzchni bocznej głowy strzałki. Od torebki stawowej oddzielone jest tkanką tłuszczową, a samo więzadło poboczne strzałkowe nie jest zrośnięte z torebką stawową. Urazy spowodowane w tym obrębie spowodowane są przeciążeniami, które wywołują szpotawienie stopy oraz zewnętrzną torsję piszczeli.
Uszkodzenie więzadła pobocznego strzałkowego LCL bardzo często występuje wraz z uszkodzeniami innych więzadeł, stąd może być początkowo niezauważone. Najczęściej spotyka się je u sportowców, którzy uprawiają narciarstwo, koszykówkę czy też piłkę nożną i w innych sportach, w których może dojść do szpotawienia stopy. Objawy, które świadczą, że mogło dojść do uszkodzenia właśnie tego więzadła to przede wszystkim znaczne dolegliwości bólowe umiejscowione w bocznej szparze stawowej kolana.
Ból pojawia się bardzo szybko od momentu dojścia do urazu i wraz z postępującym uszkodzeniem nasila się. Bardzo szybko pojawia się również obrzęk, który też się nasila wraz z upływem czasu. Podczas codziennie wykonywanych czynności dochodzi do nadmiernego szpotawienia kolana i pojawiają się również problemy z chodzeniem objawiające się nadmiernym przeprostem stawów. Podczas diagnozowanie konieczne jest wykonanie badania ultrasonograficznego, które wykluczy możliwość występowania innych patologii. Jest to również związane z tym, że uszkodzeniu więzadła pobocznego strzałkowego LCL bardzo często towarzyszą uszkodzenia innych więzadeł znajdujących się w stawie kolanowym.
Poza badaniem ultrasonograficznym, korzysta się także z innych metod diagnostycznych. Wykonuje się test zegara, który pozwala na porównanie zewnętrznej rotacji kości piszczelowych oceniając wielkość kąta, który zawarty jest między udem a stopą. Pomiędzy zdrową a chorą kończyną występują różnice w okolicach 5o co ujawnia właśnie ten test. Inną metodą diagnostyczną jest odwrócony test pivot-shift. Podczas tego testu wyczuwalne jest nastawienie podwichniętej ku tyłowi kości piszczelowej. Test rotacji zewnętrznej pozwala na wykrycie niestabilności kolana jeśli jest ona określana tylko jako niestabilność boczna. W tym wypadku podczas wykonania testu dochodzi do nadmiernego wyprostu oraz nadmiernego koślawienia a także zewnętrznej rotacji guzowatości piszczeli.
Uszkodzenia tylno-bocznej okolicy stawu kolanowego wykazywane są podczas wykonania testu szuflady tylno-bocznej. U pacjentów, którzy doznali ostrego uraz badanie wykonuje się w znieczuleniu. Ułatwia to dokładne zbadania w którym miejscu doszło do zmian i jak bardzo są one rozległe, unikając tym momencie utrudniającego dokładnie zdiagnozowanie odruchu obronnego mięśni. Ponadto wykonuje się także rezonans magnetyczny, dzięki któremu można również precyzyjnie zdiagnozować uszkodzenia tylno-bocznego rogu stawu kolanowego. Izolowane uszkodzenia więzadła pobocznego strzałkowego LCL występują bardzo rzadko.
W przypadku, gdy jest to uszkodzenie pierwszego bądź drugiego stopnia, pozytywne efekty daje leczenie zachowawcze, które opiera się na unieruchomieniu kończyny na okres około 4 tygodni, a następnie wprowadzenie ćwiczeń wzmacniających mięsień czworogłowy. W przypadku gdy dochodzi do całkowitego zerwania więzadła, konieczne jest leczenie chirurgiczne, opierające się na naprawie od podstaw uszkodzonego więzadła.
W przypadku uszkodzeń pierwszego i drugiego stopnia, rehabilitacja polega na ćwiczeniach, które będą wzmacniały mięsień czworogłowy uda oraz zwiększały stabilność rotacyjną tylno-boczną kolana. Po zabiegu naprawczym, rehabilitacja uzależniona jest od stopnia uszkodzenia. Najczęściej konieczne jest zastosowanie unieruchomienia kończyny na 6 tygodnie, a także zabezpieczenie bocznych struktur stawu kolanowego ortezą na co najmniej 3 miesiące. Wczesne zdiagnozowanie uszkodzenia oraz zabieg naprawczy, to gwarancja powrotu do pełnej sprawności i możliwość powrotu do aktywności fizycznej.
Leave a reply
